Hoogte en laagtepunten

Aloha,
Hier weer een berichtje over onze hoogte en dieptepunten;)
La Paz hebben we inmiddels weer achter ons gelaten en nu zijn we aangekomen in de officiële hoofdstad van Boliva; Sucre(de witte stad) vanuit waar we naar Potosi zullen gaan, de zilverstad.

Om maar meteen met een hoogtepuntje te beginnen dat we hebben meegemaakt, huayana potosi (6088 m), een hele hoge berg in de omgeving van La Paz. Konden we toch niet links laten liggen dus hebben we hem gepoogd te beklimmen. De eerste dag wat geoefend met ijsklimmen langs een steile gletsjerwand en na een 2e slapeloze, koude nacht was het zover, om 1 uur ’s nachts met enkel de sterren, sneeuw en warme kleding die ons gezelschap hielden klommen we langzaam maar gestaag omhoog in het schijnsel van onze action hoofdlampjes.

Maar zoals bij alle heroïsche verhalen gaat ook hier iets mis

We waren al een tijdje voorbij de 5500 m, waarvan de gids zei dat dit het kritieke punt was. Maar zoals bij alle heroïsche verhalen gaat ook hier iets mis. Onze gids, Frans genaamd (belooft niet veel goeds), krijgt het in zijn bol en wil naar boven rennen; paniek, paniek, rapido, paniek onweer op komst, electrico, no good! Op dit tempo zijn jullie er over 5 uur nog niet ( let wel, we hadden al 2 groepen ingehaald..) en zo zorgde onze kleine Napoleon ervoor dat het tempo Erik zijn Waterloo werd, de uitputting de hoogte alles werd te veel.
Op 5800 m kwam het hoge woord (en nog wat meer) eruit…het ging niet meer, echt jammer zo bijna! Langzaam terug naar beneden, (met nog een meisje wat aanhaakte) en genoten van het uitzicht bij de opkomende zon, wat een hoop van de teleurstelling wegnam.

Op 5800 m kwam het hoge woord (en nog wat meer) eruit

Helemaal klaar met de hoogte zijn we lekker omlaag gegaan naar Rurrenabaque in de jungle, om weer wat zuurstof in onze longen te krijgen. Daar kwamen we via een hele enge weg en superlange busrit ( we moesten door een graafmachine worden losgetrokken uit de modder en we moesten binnen poncho’s aan omdat de bus lekte). De rit zou 18 uur duren, wij deden er 23 uur over maar dan hadden we nog mazzel omdat we verhalen hoorde van mensen die er 34 uur over hadden gedaan. Vanuit Rurrenabaque de volgende dag de jungle/pampas in, daar zie je pas echt veel wildlife! Gezien hoe een kaaiman een anaconda het water in sleurde; we weten niet wie er uiteindelijk heeft gewonnen want het gevecht ging onder water verder (anaconda’s kunnen ook krokodillen wurgen).
Verder heeeel veel soorten vogels gezien, kleurrijke vogels, hele grote vogels, vreemde vogels en natuurlijk leuk aapjes gekeken, die ons kwamen opzoeken als we langs voeren.

Viola heeft met de meest primitieve hengel en een stukje vlees nog een piranha aan de haak geslagen, met hele enge scherpe tandjes en een stukje verderop in de rivier (waar echt geen piranha’s en krokodillen zaten)hebben we met roze rivierdolfijnen gezwommen! Wat zijn die lelijk overigens, een grote klomp blubberige roze vet 😛
Tijdens het piranhavissen trokken we ook de aandacht van een alligator die stiekem steeds dichterbij kwam en toen plotseling verdween..luid gegil kondigde aan dat ie pal naast de boot weer was opgedoken, maar gelukkig keek hij ons alleen maar aan en dreef toen weer langzaam af:P
Het eten in de jungle was heel lekker, alleen moest je wel haasten want het was eten of gegeten worden door de muggen… En op de koop toenemen dat je een warme lucnh (lees: zeer uitgebreid) om 9:45 aan het verorberen bent, nauwelijks 2 uur na het “fully-fried” breakfast. Verder is het eten heel zout hier en eten we veel rijst met aardappels en kip en soms andere soorten vlees (geen idee wat, ook niet naar vragen;). En nu gaan we lekker zelf koken in het hostel, pasta carbonara 🙂